Μην λες κουβέντα, κράτα κρυμμένα μυστικά και DOCUMENTA
Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου 2016
«Μπλοκάκι έχεις;
Γιατί αν δεν έχεις δεν χρειάζεται να κάνουμε τη συνέντευξη».
Αυτά ήταν τα λόγια της αρχισυντάκτριας του σάιτ της
εφημερίδας Documento στους
υποψήφιους εργαζόμενους, που μετά από τον ντόρο που δημιουργήθηκε στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, αφεντικό και παρατρεχάμενοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ότι ουδείς εργαζόμενος δουλεύει εκεί με απεχθείς όρους. Και το διατυμπανίζουν
κυρίως μέσω προσωπικών, χυδαίων επιθέσεων στην εργαζόμενη που τόλμησε να πει
ότι τα επίδοξα μέσα της μαχητικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, είναι ακόμα
μια κόπια των καλά εδραιωμένων μιντιακών γαλερών –μόνο λίγο πιο αριστερά
μπαταρισμένη.
Στα χυδαία και σεξιστικά σχόλια των εργαζομένων Παναγιώτη Φρούντζου και Τάσου Θεοδωρόπουλου, που σαν πιστά
σκυλιά των αφεντικών τους, έσπευσαν να τα υπερασπιστούν με όλους τους
επαίσχυντους τρόπους, φαίνεται σαν να μην προτάθηκαν ποτέ εξευτελιστικοί μισθοί
για εργασία στο σάιτ της Documento.
Σαν καμία συμφωνία να μην παραβιάζει την εργατική νομοθεσία. Και σαν να μην
έφταναν όλα αυτά, καταβλήθηκε ιδιαίτερος κόπος και προσπάθεια, ώστε η άνεργη
συνάδελφος που επωνύμως κατέθεσε την προσωπική εμπειρία, χωρίς να κατονομάσει ή
να προσβάλλει κανέναν, να παρουσιαστεί ως «μωρή και ατάλαντη», «κωλόπαιδο»,
«πατσαβούρα», «λέρα και όχι γαλέρα», (sic) και άλλα, προφανώς ενδεικτικά του
ήθους των αυτόκλητων υπερασπιστών του αφεντικού.
Η σφοδρότητα και χυδαιότητα των επιθέσεων προς τη συνάδελφο
δεν μπορεί παρά να είναι σε άμεση συνάρτηση με δύο βασικά χαρακτηριστικά της:
τη μακροχρόνια ανεργία και το γεγονός πως είναι γυναίκα. Το πρώτο αποτέλεσε τη
βάση για την αμφισβήτηση της επαγγελματικής της πορείας ακόμα και την απαξίωση
των δημοσιογραφικών της ικανοτήτων. Μάλιστα, ο Κώστας Βαξεβάνης (στο εξής: «καπετάνιος γαλέρας», μιας που
φαίνεται να το προτιμά) την «γκούγκλαρε» και κατάφερε να βρει μόνο την
καταγγελία της για το νέο του μαγαζί. Ξεχνάει μάλλον ο καπετάνιος τον καιρό
(2009) που της παραχώρησε ευχαρίστως συνέντευξη για να προωθήσει την δική του
δημοσιογραφική καριέρα. Αλλά έτσι
φαίνεται χτίζονται οι καριέρες εν γένει: με τη λήθη. Την λησμονιά της
ευγένειας, της συναδελφικής αλληλεγγύης, του σεβασμού.
Η παράμετρος του φύλου της δεν είναι λιγότερο σημαντική.
Είναι απορίας άξιο τι θα συνέβαινε και πώς θα ενορχηστρωνόταν η επίθεση αν η
συνάδελφος δεν ήταν γυναίκα. Ο σεξισμός δεν είναι μόνο ένα φαινόμενο (και) των
χώρων δουλειάς είναι επίσης και τρόπος εδραίωσης στους χώρους δουλειάς. Ένα
χαρακτηριστικό, συχνά, των «επιτυχημένων» (αντρών) αλλά και η ίδια η μέθοδος της «επιτυχίας».
Φαίνεται πως οι επικριτές της συναδέλφου τα γνωρίζουν καλά αυτά και γι’ αυτό τα
μεταχειρίζονται.